<no title>

تنهــآیــی هـــایــَم را دانــه دانـــه میشمارَم...!

چه کـــــم میشوَم از حس ِ عاشقی...!

وَ چه راحــَت میشوَم از تعلق ِ خاطر....!

چه آسوده میشوَم از دغدغه..!

وَ آرام....

آرام میشوَم از تنهــآیی اَم.











اینجــا ،

یکــ دوشیزه؛

دور اَز دوستَتــ دارَمــ ـهای ِتو ،

جان بــ ی جان آفریــن ؛

تسلیــم کَرد .

امـّا ،

نوشـ دارو اینبـار ،

پَسـ از مرگــ ِ سهرابـ ،

اثـر دارَد !

تو برگَـرد...












روزے مـے رسَـב

بـے تفـآوتـے هآیَـﭞ رآ

بـآ جآےِ פֿـآلـے امـ

حِـس ڪُنـے

و شآیـد בر בلـﭞ بـآ بُغض بگـویـے

【ڪآش اینجآ بـوב!】

آטּ وَقـﭞ اسـﭞ ڪہ مے فَهمـے

چِقـבر زوב בیـر مـے شَوב!!!













خــُـכایـا ؟!

لـطـفـا بـُرو و بـہ بـعـضـی از آنـآن ڪِــ ایـمـان آورכه انـد

یـآכ آوری ڪـُن

تــو خـُـכا هـسـتی نـہ آنـهـآ .....!












هی رفیق!..

میدانی از کجای زندگی بیشتر خسته ام،

آنجایی که وسط خنده هایم بغض می کنم!!!












من…!

مـرا که میـشنـاسـی؟! خـودمـم…

کسـی شبیـه هیچـکس!

کمـی کـه لابـه لای نـوشتـه هـایـم بـگـردی پیـدایـم میکنـی…

مهـربـان، صبـور، کمـی هـم بهـانـه گیـر …
اگـر نوشتـه هـایـم را بیـابـی ، منـم همـان حـوالـی ام!!